باید قبول کنیم که انسان ها کامل نیستن و همه آدم ها در جسم و روانشان یه ضعف وجود دارد
و که می توانند این ضعف را به روش های مختلف تا حدی کنترل کنند،
به عنوان مثال شاید یک نفر از درد قلب رنج ببرد و نتواند به خوبی تنفس داشته باشد
یا یک نفر در جنگ مجروح شده باشد یا به طور مادر زادی یکی از اعضای بدنش ناقص باشد
و با عصا راه برود یا … اما چیزی که در این میان مهم است
عکس العمل ما در در مقابل این نقایص انسانی است و خوب است که
یکی از تجربیات خودم را در این باره با شما به اشتراک بگذارم.
یادم هست کلاس سوم که بودم یکی از دوستان عینکی بود،
بچه های کلاس همیشه آن را مسخره می کردند و به آن حرفهای بد مانند
چهار چشمکی، کور و الفاظ بد دیگری را به کار می برند که بسیار زشت بود
ولی من همیشه با او دوست بودم و به او کمک می کردن و دلداری اش می دادم
یک روز دوستم به یکی از بچه های کلاس که به او حرف های زشت می زد دعوا کرد
در این دعوا عینک دوستم افتاد و زیر پا افتاد و شکست دوستم آن روز بسیار گریه کرد
ضمن اینکه دیگر آن روز به خوبی نمی توانست ببیند بسیار ناراحت بود و می گفت
اگر پدر و مادرم این قضیه را بفهمند من را دعوا می کنند، من او را دلداری می دادم
که والدینت حتما با رفتار بهتری با تو برخورد می کنند آن روز گذشت و دوستم
روز بعد با یک عینک جدید و زیباتر به مدرسه آمد که بیشتر به او می آمد و او را زیباتر کرده بود،
چند روز بعد آن کسی که با دوست عینکی من درگیر شده بود
و به او حرفهای زشت می زد مدرسه نیامد وفتی پیگیر شدیم فهمیدیم که پای او شکسته است،
وقتی به مدرسه آمد با عصا آمد و خیلی ناراحت بود و منزوی آمد و از
دوست عینکی من معذرت خواهی کرد و گفت من را ببخش که تو را مسخره می کردم
شاید این اتفاق برای من میافتاد و عینکی می شدم حالا من با یک عصا
و پای شکسته روبه رو شدم که خیلی خنده دار تر است، از آن روز دوست عینکی ام
با بچه بیشتر دوست شد و کمتر او را مسعینکره می کردند، باید بدانیم کسانی که عینک می زنند
از چشم ضعیف رنج می برند و به جای حرف های منفی باید به آنها انرژی مثبت بدهیم
تا از عینکی بودن خود رنج نبرند.
